Un poema en homenatge al 8 de març

#8M Dia Internacional de la Dona Treballadora

Aviat farà un any  de l’assasssinat a l’Afganistan de la fotoperiodista alemana Anja Niedringhaus. Com a homenatge a aquesta periodista i a Nadia Anjuman, poeta afganesa que va morir a cops a mans del seu marit, perquè havia gosat aixecar la veu i ser objecte d’admiració en altres països pels seus versos, aquest poema, que parla de les veus silenciades de tantes dones arreu del món.

Poema de Nadia Anjuman

índice
No tengo ganas de abrir la boca
¿De qué debo cantar?
Yo, quien está odiado por la vida,
No hay diferencia de cantar o no cantar.
—————
¿Por qué debo hablar de la dulzura?
Cuando siento yo tanta amargura.
Oh, el festín del opresor
Me tocó la boca.
No tengo ni un compañero en esta vida
¿Para quién puedo estar dulce?
No hay diferencia de hablar, reír,
Morir, ser.
Yo con mi soledad agotada
Con dolor y tristeza.
Nací para nada.
La boca se debe precintar.
Oh mi corazón, ya sabes que es la primavera
Y el momento para celebrar.
¿Qué debo hacer con un ala atrapada?
Que no me deja volar.
He estado callada por demasiado tiempo
Pero nunca me olvido la melodía,
Porque cada momento cuchicheo yo
Las canciones de mi corazón
Que me acuerdan del
Día que voy a romper la jaula.
Volar de esta soledad
Y cantar como un melancólico.
No soy un débil árbol de álamo
Que cualquier viento va a sacudir.
Soy una mujer afgana,
Así que sólo tiene sentido para gemir.
 
Nadia Anjuman- Afganistán
Traducción: Andrés Alfaro

Deixa un comentari

L'adreça electrònica no es publicarà. Els camps necessaris estan marcats amb *

XHTML: Trieu una d'aquestes etiquetes <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>