Coneguem el Santi, el nostre vetllador!

El Santi Pozo ha estat vetllador al centre fins fa unes setmanes; ara ha donat el relleu a una altra persona per dedicar-se exclusivament a la seva passió: el rap. Ha estat anys cantant en un grup i ara està llançant la seva carrera en solitari. Des de l’optativa El periodista aficionat, l’Ingrid Baeza i l’Alba Nieto l’han entrevistat per conèixer més a fons aquest vetllador ple de sorpreses.

1.¿Cómo empezaste en la música y a qué edad?

Yo empecé en 3r de la ESO en serio, más o menos en 2007.  Fue porque mi prima me descargó unas canciones en mi ordenador y a mí no me gustaba mucho ese estilo de música, hasta que le di una oportunidad. Un día un compañero de clase al que le gustaba ese rollo me enseñó algunos grupos clásicos de toda la vida como: Rapsusklei, Violadores del verso, Falsalarma… Entonces me di cuenta de que me iba gustando. Era como poesía y a mí siempre me gustaron las letras, y probé. Tímidamente en casa, sin contárselo a nadie, fui escribiendo algunos versos, imitando a esa gente que rapeaba, y en 2008 saqué mi primera canción gracias a mis amigos, que me animaron a hacerlo.  

2.¿Por qué desapareció tu grupo, Homes Llúdriga,  y decidiste cantar en solitario?

Mi grupo acabó hace un año, justo antes de la pandemia; básicamente no estábamos en el mismo punto vital, cada uno tenía intereses diferentes y por eso decidí que a partir de ahora me apetecía hacer cosas otra vez solo; como había empezado al principio, totalmente en solitario. Ahora me gustaba no tener que consultar con nadie las decisiones y poder tirar adelante solo.

3.¿Tienes pensado hacer una colaboración con otro cantante actualmente?

Últimamente, con todo esto de la pandemia, no invitaba a que la gente estuviera unida; a distancia no mola, hacerlo cada uno desde su casa…  Siempre mola más juntarse todos en el estudio. Y, de hecho, ahora lo último que acabo de sacar es una colaboración con Alba Torroella. Y en marcha tengo alguna  otra pensada, aunque últimamente me gusta trabajar más bien en solitario.

4.¿Te has sentido apoyado siempre en la música que haces?

En general sí, mi familia desde el principio ya se implicó, me compraron unos auriculares, un micrófono e incluso una mesa para producir. Mi familia siempre vino a los conciertos a verme. A mis amigos, más o menos a todos, siempre les pareció bien y cada vez más, porque ven que he aguantado en el tiempo y lo hago más en serio.

5.¿Te gustaría volver a ser mediador (auxiliar de educación especial) o te vas a dedicar profesionalmente a la música?

Pues ahora mismo tengo la suerte de que más o menos me estoy dedicando a la música pero no 100% a mi música, sino que hago talleres de hip-hop y talleres de rap en institutos, que es una mezcla entre profesor y artista, porque al final soy profesor de rap. Por otro lado me molaría mucho poder dedicarme a la música, hacer conciertos y vivir de eso, pero ahora mismo es complicado; ya era difícil antes de la pandemia, ahora con todo lo que está pasando va a serlo más todavía. Es como un sueño que ojalá algún día llegue, pero cuesta. Lo de mediador no lo descarto porque me cogí una excedencia y la tengo hasta octubre. Cuando llegue octubre, ya decidiré. 

6.¿Por qué decidiste ayudar a adolescentes?

Es algo que iba bastante ya conmigo desde toda la vida, desde adolescente mismamente. Vi que es una etapa muy interesante, te empiezas a formar como persona, empiezas a preocuparte por lo que pasa en el mundo, te empiezan a surgir inquietudes. Lo mismo con el rap; el rap es muy de mensaje, de crítica social y política; y entonces vi que hay sitios (sobre todo los de menos poder adquisitivo) en los que me gustaba mucho hacer talleres ya desde el principio. Cuando empecé la carrera de psicología con 18 años, me acuerdo que me molaba ir incluso a prisiones juveniles, como La Alzina, de Palau, centros cívicos de barrios de Barcelona o “espais joves”. Y por eso descubrí que me llenaba mucho ayudar a través de la música, era una terapia tanto para mí como para ellos; al escribir, al expresarse… Es algo como que vi que iba conmigo, ese tipo de trabajo educativo y social. 

7.¿Por qué decidiste dejar tu trabajo en el instituto y dedicarte solo a la música?

A veces hay que elegir, porque tenía muchas horas entre todo, digamos que tenía demasiado estrés; me ocupaba mucho una cosa, estaba publicando el último trabajo (“Flaneur”), también tenía lo de mediador y al mismo tiempo tenía los talleres de rap, en los que me había empezado a meter hacía unos meses. Entonces había que elegir, con todo no se podía, y si no, no me daba la vida ni para tomarme un café con un amigo el viernes tarde. Tuve que sacrificar algo, y pensé: “De mediador llevo cinco cursos; es una cosa que me gusta mucho pero pienso que a lo mejor puedo dejar paso a gente que está empezando, después de salir de la carrera”, y dije: “Pues quizás yo ya he aprendido bastante aquí y me puedo enfocar a lo que realmente es mi pasión verdadera: el arte y la música” . 

8.¿Cómo valoras la experiencia en el instituto Ramon Casas i Carbó?

Mi experiencia en el instituto la valoro súper positivamente. He estado allí tres cursos que se me han pasado como si fuera uno solo. Lo tenía todo a favor. Allí estudié la ESO y el Bachillerato. Fui alumno de algunos de los profesores que forman el equipo, vivo en este mismo pueblo y tenía a familiares estudiando. Por esos motivos y muchos más, no podía sentirme más como en casa. Además, el resto de compañeros me han tratado siempre como uno más y he sentido que mi opinión contaba. Sentirte responsable da impresión al principio pero luego gratifica ver que has podido ayudar a personas que lo necesitaban.

9.¿Dónde podemos escuchar tus discos o conciertos los alumnos y compañeros del Ramon Casas i Carbó? 

Me podéis escuchar en todas las plataformas digitales donde se encuentra la música hoy en día: YouTube, Spotify, iTunes… Simplemente buscando Kovitch. Y en directo, de momento tengo un concierto el sábado 10 de julio en Sentmenat, así que allí también podréis disfrutar de mi espectáculo.

Muchísimas gracias, Santi, ha sido un placer estar hoy aquí contigo!

Molt bé, muchas gracias a vosotras, chicas!

Ingrid Baeza, Alba Nieto, El periodista aficionat.

1 comentari

Deixa un comentari

L'adreça electrònica no es publicarà. Els camps necessaris estan marcats amb *

XHTML: Trieu una d'aquestes etiquetes <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>